W dzisiejszym świecie, pełnym nieustannych wyzwań, wielu z nas odbiera sobie podstawowe prawo do wypoczynku. Praca, rodzina, zobowiązania społeczne – wszystko to zasłania widok na nasze prawdziwe potrzeby. Dbanie o siebie nie jest egoizmem, ale koniecznością. Bez oddechu, bez chwili dla siebie, tracimy zdolność do efektywnego działania i czerpania radości z życia.
Niekiedy brak dbania o siebie jest formą ucieczki. Przed czym? Przed tym co chce nam powiedzieć nasze ciało, przed tym co czujemy, co nas boli. Nasz wewnętrzny głos jest zagłuszany prawdziwymi lub wyimaginowanymi obowiązkami. Zamiast świadomymi siebie ludźmi stajemy się robotami, które nie myślą, nie czują tylko robią.
Dlaczego odbieramy sobie prawo do wypoczynku?
Nasza kultura często gloryfikuje ciągłą aktywność, produkcję i ciężką pracę, co może prowadzić do przekonania, że każda chwila „niewypełniona” pracą lub aktywnością jest czasem straconym. Wielu z nas wpada w pułapkę „wielozadaniowości” i przepracowania, wychodząc z założenia, że większa ilość pracy to większa wartość jako osoby.
Często nie dbamy o siebie, ponieważ wierzymy, że zasługujemy na odpoczynek tylko wtedy, kiedy wszystko jest zrobione. Ale w prawdzie, „wszystko” nigdy nie jest zakończone. Zawsze pojawiają się nowe zadania, wyzwania, obowiązki. Tu pojawia się kolejny ciekawy temat. Czy na wszystko co otrzymujemy musimy zasłużyć? Czy odpoczynek, miłość, szczęście nie należy nam się tylko dlatego, że jesteśmy?
Jakie schematy powodują, że nie dbamy o siebie?
Negatywne wzorce myślenia mogą pochodzić z różnych źródeł, takich jak nabywane w dzieciństwie przekonania, wpływ społeczny, a nawet samoocenianie się przez pryzmat efektywności. Wśród najpopularniejszych schematów możemy wymienić:
„Muszę być dla wszystkich” – chęć zaspokojenia potrzeb wszystkich wokół siebie, często kosztem własnego zdrowia i dobrobytu. Nie musisz być dla wszystkich, na początek zacznij być dla siebie!
„Perfekcjonizm” – przekonanie, że tylko idealne wykonanie zadania jest akceptowalne, co prowadzi do nieustannego stresu i braku satysfakcji.
„Nie zasługuję na odpoczynek” – często rozwijane przez lata krytyki lub braku uznania, prowadzące do ignorowania własnych potrzeb.
Mianownik jest wspólny – nie zasługuję, nie jestem ważny/ważna, moje potrzeby nie są ważne. Zobacz czy też tak sobie robisz? Zobacz kiedy to się zaczęło? Kto po raz pierwszy i w jaki sposób Ci umniejszył? Kto podkopał Twoje poczucie własnej wartości?
Jak dbać o siebie i upewnić się, że dajemy sobie prawo do wypoczynku?
Ustal priorytety: Priorytetem jesteś Ty! Twoje odczucia, potrzeby. Postaraj się rozpoznać jakie schematy myślowe powodują, że odbierasz sobie prawo do dbania o siebie?
Ucz się mówić „nie”: Granice są niezbędne dla naszego zdrowia psychicznego. Mówienie „nie” to ważne narzędzie, które pozwala nam kontrolować nasz czas i energię.
Planuj czas na odpoczynek: Włącz odpoczynek do swojego harmonogramu jako stały element, a nie tylko coś, co robisz, gdy „masz czas”. Pamiętaj, że wypoczynek nie jest nagrodą za wykonaną pracę, ale koniecznością dla zdrowia i dobrobytu.
Praktykuj samoświadomość: Uważność i medytacja mogą pomóc nam lepiej rozpoznać nasze emocje i potrzeby. Kiedy jesteśmy świadomi tego, co naprawdę czujemy, łatwiej jest dbać o siebie.
Pamiętaj, że masz prawo do wypoczynku i dbania o siebie. Ta praca jest ważna i wymaga czasu i praktyki. Ale z czasem zobaczysz, jak twoje życie zmienia się na lepsze. Czyń swoje zdrowie i dobrobyt priorytetem, a zyskasz na tym nie tylko ty, ale również ludzie wokół ciebie.
